บทที่ 41 ตอนที่ 41

“คุณอย่ากังวลเลยค่ะ”

นี่เขาจะรู้ไหมนะว่าหล่อนต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน ถึงจะสามารถเชิดคอสูง และทำหน้าทำตาคล้ายกับไม่สะทกสะท้านแบบนี้ได้

“ฉันเอง... ก็ลืมมันไปหมดแล้ว...”

หล่อนเห็นแววตาสีอำพันของเขาไหววูบเล็กน้อย ก่อนที่จะถูกความมืดดำกลืนกิน รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนริมฝีปากได้รูปแสนสวยของเขา

“เธอเก่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ